Inmiddels ben ik weer thuis.
De operatie is achter de rug, leuke uitdrukking in dit geval. Een en ander is niet helemaal vlekkeloos verlopen, tijdens de operatie is het omhulsel rond de zenuw bundel (dura mater) bij mij gescheurd. Hierdoor verlies je hersen vocht en is er kans op hersenvliesontsteking. Het vlies is tijdens de operatie geplakt en mag dan dus niet weer gaan lekken. Om dat te voorkomen moest ik ná de operatie 24 uur platliggen. Heel vervelend is dat, maar op het totale plaatje natuurlijk peanuts.
Buiten dat is de operatie volgens de neurochirurg heel moeilijk geweest door de eerdere operaties in hetzelfde gebied. De operatie heeft dan ook twee uur en drie kwartier geduurd. Maar hij heeft wel tamelijk veel weefsel kunnen verwijderen, hij is dan ook positief over het uiteindelijke resultaat.
Ik had direct na de operatie al veel minder pijn, heeft natuurlijk ook te maken met de narcose maar toch. De tweede dag mocht ik eindelijk uit bed en proberen te lopen, dat ging helemaal niet, zwaar teleurgesteld natuurlijk. 's Avonds heb ik samen met een verpleegster nogmaals geprobeerd te lopen en toen lukte het wel. En zelfs zonder al te veel pijn achteraf.
Die avond heb ik echt ontzettend goed geslapen, volgens mij de eerste keer in misschien wel zes maanden!
De dag erna nog bezoek gehad van de fysio, en daarna naar huis.
Maar niet nadat ik te horen heb gekregen dat mijn lichaam verslaafd is aan pijnstillers. In de tijd voorafgaand aan de operatie zat ik op 180 mg morfine per dag. Ik ben blijkbaar alleen lichamelijk verslaafd, niet geestelijk gelukkig. Dat betekent dat ik samen met de huisarts een afbouw schema moet opstellen om uiteindelijk helemaal te stoppen.
Maar alle ongemakken wegen niet op tegen het gevoel dat ik echt het idee heb dat het veel beter gaat. Vóór de operatie kon ik met 180mg morfine amper lopen en had ik nog ontzettend veel pijn. Nu gebruik ik 40mg, de pijn is heel goed te doen en ik kan weer lopen, weliswaar nog niet ver maar dat komt wel.
Ik ben nog wel vlug moe, de vierdaagse lopen zit er voorlopig ook niet in maar het gaat wel de goede kant op. Natuurlijk zullen er nog wel momenten komen dat het wat minder gaat, maar dat zien we dan wel weer.
Ik hoop over een paar weken weer te kunnen autorijden. Op dit moment wordt ik gereden en dat gaat best wel aardig. Verbazend eigenlijk hoe comfortabel de sportstoelen van mijn Audi zijn.
Ook fijn is dat ik weer redelijk helder ben, ik besef nu pas hoe suf en verdoofd ik was de laatste tijd. Mijn vrouw had een filmpje opgenomen van ons kleinkind, op de achtergrond hoor je mijn stem. Ik zag dat filmpje gisteren weer, mijn eerste reactie was echt dat ik wel een junk leek. En eigenlijk was ik dat ook, blijkt ook wel uit een paar reacties van me hier op het forum (