Het Audiforum Hardloop topic

[robasto]

Vanmiddag Utrecht bezocht. Aldaar organiseerde men de Singelloop. 'k Schat dat het een kleine 20 jaar geleden is dat ik aan die 10km loop mee heb gedaan. Het nodige is veranderd. Niet alleen qua opzet (veel massaler), maar ook qua route. De organisatie zit redelijk goed in elkaar met de nodige faciliteiten etc. Lastig blijft een beetje de bereikbaarheid van het Wilhelminapark. Maar goed, met het stadion Galgenwaard had men een deal dat je voor € 5,00 de hele dag parkeren kon; moet je nog wel 10-12 minuten lopen naar het park. Maar, a la.
In het park was het een gezellige drukte met de nodige kraampjes, verzorging, sponsors en een band voor de nodige muzikale omlijsting. Vandaar moest je nog wel weer iets van 5 min lopen naar de Maliebaan; statige panden links en rechts, indrukwekkend. Aldaar waren de diverse startvakken ingericht.
'k Mocht zelf pal achter de 'brood-lopers' starten; achter mij waren nog 4 startvakken. Dat is best fijn. Je hoeft dan niet te zig-zaggen om 'tante Pietje en ome Kees' die heerlijk aan t keuvelen zijn, of groepjes vriendinnen die heerlijk al beppend 4-5 breed joggen. Dus redelijk ruim baan. En ja hoor, ondanks al mijn jaren van loop ervaring maakte ik de klassieke beginners fout; ik ging mee met de groep. Het 1km punt had ik gemist, dus bij kilometer 2 zag ik pas dat ik tussen de 4:10 en 4:15 min p/km aan het draaien was. Veel en veel te snel voor mij; dat tempo gaat mij absoluut opbreken. Dus ... terugschakelen en fors. Mijn meest recente 10km tijd was immers 46-hoog.
Bij de waterpost even gestopt en 2 bekertjes gedronken, daarna door. Die korte (herstel)break resulteerde in 4:32 p/km gemiddeld over de eerste 5km.
Door naar het laatste stuk. Op 6,5km kwam een oud loopmaatje van mij langzaam voorbij gelopen. 'k Schakelde iets op en kon vrij gemakkelijk meekomen. Ik babbelde nog wat met hem, maar hij liep op zijn top en had geen lucht over om te praten. Aan het einde van de 7km merkte ik, dat ik eigen sterker liep en ging voor hem lopen. Mijn fractionele versnelling was echter iets te veel voor hem en kon niet 'aan het elastiek blijven hangen. Het bordje 9km verscheen en ik liep eigenlijk nog makkelijk met een hartslag van tussen 155 en 160; keurig. Gas erop en hup naar de finish. Daar liet ik de klok op 45:03 stil staan. man wat was ik verrast en blij. Niet alleen omdat de gemiddelde km tijd over de 2e 5km met 4:30 p/km hoger lag, maar vooral vanwege de sprong van 46-hoog naar nog maar een paar seconden verwijderd van de 44 minuten op de 10km. Joepie! Het begint (althans voor mij) weer ergens op te lijken. Met het gevoel van zittende op een roze wolk reed ik terug naar huis, aldaar wachtte iets heerlijk koels. Die beloning had ik wel verdiend, dacht ik.


unnamed.jpg

[everlast]

Knappe Pace, ik ben al blij als ik rond de 5,50 haal per km. Wel onlangs een halve Marathon afstand gelopen.De snelheid was er niet echt, 6.19 per km

Verstuurd vanaf mijn HTC 10 met Tapatalk

[robasto]

Knappe Pace, ik ben al blij als ik rond de 5,50 haal per km. Wel onlangs een halve Marathon afstand gelopen.De snelheid was er niet. ....

Dank je wel. Echter, spiegel je niet (te veel) aan iemand anders zijn tijden. Iedereen is begenadigd met eigen niveau van talent. En daar mag/moet je trots op zijn. Zo kan het zomaar zijn, dat jij voor jouw pace veel meer inspanningen moet investeren dan ik bijvoorbeeld. Dus ...

[robasto]

Vrijwel alle grote landelijke lopen als Egmond, CPC, Dam-tot-Dam, 7-Heuvelen etc. heb ik allemaal wel een aantal keer gelopen de afgelopen jaren. Met die massaliteit (en niet te vergeten het veelal toch wel aanzienlijke inschrijfgeld) heb ik het wel zo'n beetje gehad. Een ruim jaartje terug viel mijn oog plots op een simpel zwart/wit geprint A5-je dat op de tafels lag bij een lokaal loopje ergens in het oosten van het land: het Klauterbrevet.
Het programma bevatte nagenoeg allemaal loopjes die mij niets zeiden, maar de naamgeving intrigeerde me. In een tijdsbestek van 3 jaar moet je aan 8 van de genoemde evenementen mee hebben gedaan. Dat moet wel lukken dacht ik en inmiddels vind ik het écht leuk. Kleinschalig, een paar euro en in een meestal fraaie omgeving met bij tijd en wijle uitdagende parcoursen.

Gisteren zou het de Lemelerbergloop te Lemele moeten worden. Maar helaas, die zat al tijden "vol" omdat het de laatste keer was dat hij gehouden zou worden; na 15 jaar stopt de organisatie ermee. Echter, er kon ook aan de Najaarsloop te Epe mee worden gedaan als alternatief uit het Klauterbrevet. Zo gezegd, zo gedaan en op naar Epe.
Het bereiken van de organiserende vereniging AV Cialfo was een klein beetje lastig vanwege wegwerkzaamheden/omleidingen. Maar eenmaal aangekomen was er voldoende gratis parkeerfaciliteit. In een bijgebouw van de vereniging was het secretariaat gesitueerd. Twijfel; zou ik voor de 10 of de 21 gaan? Die laatste afstand was al weer een flink aantal maanden geleden dat ik die überhaubt gelopen had. Het werd het hem toch, met name omdat een snelle halve er toch niet in zit op geaccidenteerd parcours bij mij en het parcours uit vrijwel allemaal langere rechte stukken bestaat. Zelf vind ik dat over het algemeen wel prettig omdat je dan meestal tamelijk constant kunt 'dieselen' onder het focussen op je voorganger.
Afijn, de start was om de hoek van de vereniging, maar wat trek je aan? Kort of lang? Toen ik van huis vertrok was het rond de 8-9 graden. In Epe aangekomen gaf de thermometer 4-5 aan; frisjes dus. In de kleedkamer om mij heen kijken hulde het merendeel van de deelnemers zich in t kort of zelf singlet. Opmerkelijk! "Van het klimmen krijg je het vanzelf wel warm genoeg" was de reactie die ik kreeg. Dus ... vooruit, dan ook maar.

Aan de start van de 10 en 21km stonden gezamenlijk circa 300-350 deelnemers. Die liepen de 1e 2,5km op een kaarsrechte weg samen op. Altijd tricky; je zou zomaar mee kunnen gaan met iemand die "slechts" de 10 doet. Dus lekker eigen - iets ingehouden - tempo gelopen, temeer omdat dit gelijk al enig vals plat kende. "Doe maar rustig aan, want straks komt de stevige klim" zei een medeloper tegen me. En inderdaad, die kwam! Vanaf 6,5 ging het ruim 2km lang tamelijk fors omhoog; best pittig waardoor mijn tempo maar liefst ca. 10-15" p/km zakte. Eenmaal boven zag ik links en rechts gegrepen worden naar de diverse gelletjes. Ik mocht het doen met een bekertje steen koud water.
Afijn, de volgende 3km was het weer redelijk vlak tot licht dalend. Het liep langs een militair oefenterrein met om de haverklap bordjes "schiet oefening, levens gevaarlijk". Inmiddels zat er pakweg 12km op. "Nog 3,5km tot aan de rotonde" riep een verkeersregelaar. Weet ik veel welke rotonde hij bedoelde. Maar ik hield mij gaande weg voor, dat dan het vals plat wat het ondertussen weer geworden was, voorbij zou zijn. De benen werden immers best wel zwaarder. Helaas, ook na de rotonde ging het weliswaar een beetje omlaag maar vervolgens net weer zo hard omhoog. Koud had ik het overigens niet. De inspanning zorgde er inderdaad voor dat ik het warm genoeg had. Heerlijk aangenaam werd het zelfs vanaf 17,5km; het parcours ging tussen open liggende velden waar het doorgebroken zonnetje lekker scheen.

Rond de 19km was het beste er wel af bij me. Volhouden, sprak ik me zelf toe. Het parcours liep het laatste stuk een beetje a-typisch; gevoelsmatig door achterom straatjes en semi-brandgangen om af te sluiten met een paar honderd meter door het bos. Het kwam uit op een soort van hoger gelegen talud langs de atletiek baan. Afdalend naar de baan moest er tot slot nog een goede halve rond afgelegd worden tot aan de finish. 'k Had zowaar nog wat power over voor een versnelling richting de meet. Aldaar zette ik - tot mijn grote verrassing - de klok op net 1:41u stil. Sneller dan verwacht; niet alleen vanwege het ingehouden tempo, maar ook de nodige lange klimmetjes die erin zaten.

Na kort wat napraten gauw snel naar douches voordat ik kou zou vatten. Gelukkig kent AV Cialfo geen boiler en waren de douches heerlijk warm. Na een kopje koffie weer huiswaarts gegaan. Als herinnering kreeg ik een bon voor een gratis lokaal sauna bezoek. 't Zou vast een weldaad voor de vermoeide spieren zijn geweest. Die bleken eenmaal thuis gekomen - bij het uitstappen van de auto - best opgestijfd te zijn. Ach ja, ook dat is een herinnering nietwaar? Terugblikkend, een fraaie loop die ik zeker voor nog eens in het achterhoofd houd.

[yzy]

Mooi verslag! En goede tijd, zeker gezien de omschrijving van het parcours.

[Golfer]

Prachtig verslag waaruit de charme van "kleine" loopjes weer blijkt. Leuk te lezen dat je weer stevig bezig bent. Je 10 km tijd mag er zijn wetende dat je de tijd neemt erbij te drinken
Wat me steeds meer irriteert is dat je voor steeds meer lopen van pak 'm beet 6 km bijv. 13,50 (Zonnestraalcross) mag neertikken. In steden waarbij veel verkeersmaatregelen noodzakelijk zijn is dat te verdedigen maar als dat minimaal is, vraag ik me af waarom? Mijn doel is de Zevenheuvelenloop over twee weken. Heb het nu opgbouwd naar 30km p.w. maar de snelheid moet er nog in. In verband met mijn liesblessure vorig jaar ben ik voorzichtig geworden. Lastig om de snelheid erin te krijgen als het intervallen rustig moet. Meestal loop ik met een tempo tussen de 5'40 en 5'25/km. Denk niet dat ik de 15km straks haal in 5'00/km maar ik ben weer lekker aan het lopen.

[robasto]

... Mijn doel is de Zevenheuvelenloop over twee weken ... Meestal loop ik met een tempo tussen de 5'40 en 5'25/km. Denk niet dat ik de 15km straks haal in 5'00/km.

Gaat je vast lukken. Is het niet vanwege de menigte, is het wel omdat t parcours vanaf ca 11km verder nagenoeg alleen maar omlaag loopt richting de finish. 't Is ook niet voor niets één van de snelste 15km wedstrijden van NL. Succes met je laatste voorbereidingen en voor straks: have fun.

[Bob]

Wat een prachtige verhalen weer!

Ik heb mijn hele DD-loop verhaal nog niet gedeeld zie ik!

In vogelvlucht: Als een raket! In de stromende regen, dat wel...
Na de IJtunnel op een steady 5'40 pace aangekomen en langzamerhand ging het steeds sneller, afgeklokt met een 5'32 pace, 1:29:50 op de klok, enorm blij mee!

Helaas nu een beetje de klad erin, da's altijd bij mij als ik geen loopje in het verschiet heb. Dus maar weer even aan de slag eerdaags.

[robasto]

Night Trail Run Utrecht
Zaterdag 2 februari de stoute schoenen aangetrokken voor mijn eerste echte trail en bovendien eentje in het donker. Op, over en rond de voormalige afvalstort De Nedereindse Berg is een parcours uitgezet van 5km, 5 en 10EM waar bij de langere afstanden ook de Nedereindse plas betrokken wordt. Hoewel de loop een officiële tijdwaarneming kent, benadrukte de organisatie dat het een recreatieve loop betreft waarbij het vooral gaat om de beleving.

Het was even zoeken, maar de start bij de Skipiste te Nieuwegein vond ik na wat vragen aan wat locals. Bij het parkeerterrein kijk ik direct al op de circa 25m. hoge ‘berg’. Daar moet ik straks overheen. Het clubgebouw van de skivereniging is gezellig en sfeervol, compleet met open haard, groot terras en een bargedeelte. Te midden van honderden ski- en snowboardschoenen etc, krijg ik mijn startnummer uitgereikt. Grappig te zien is de diversiteit in outfit van de deelnemers. Het varieert van (slechts) een en kort vlinderbroekje met singlet t/m dik ingepakt met (bivak)muts en handschoenen. Bij dit windstille, droge weer met een buitentemperatuur van circa plus 2 graden kies ik voor lange tight en 2 laagjes. Wel of geen dun jackje? Het had de hele middag geregend en volgens de Buien Alarm app is de kans erop opnieuw aanwezig vanavond. Toch maar doen dan.

Omgekleed controleer het eerder uitgereikte (en verplicht te gebruiken) hoofdlampje; normaal, fel of knipperend licht. De klok tikt door; het is tijd voor de 10EM start. Buiten is het koud en donker en ga ik achter de startlijn staan waar zich grofweg 100 deelnemers verzamelen. De organisatie meldt 10 personen tegelijk te laten starten en nodigt degenen die écht voor een tijd willen gaan in de 1e series te gaan. Bescheiden doe ik een stap terug en vertrek in de 3e serie.

Van achter de startlijn zie ik hoofdlampjes zig-zaggend de berg op gaan. Een fraai gezicht in verder volslagen duisternis. Ik mag gaan. Nog geen 30m verderop moet er al geklommen worden. Het (mountainbike?) paadje is knap 30cm breed, baggerig en glad. Het is constant zoeken of het schamele natte gras wellicht beter is. Het tempo is best vlot en al snel heb ik spijt van mijn jack; te warm. Verhit en hijgend boven gekomen moet ik al lossen. Mijn groepje loopt langzaam op me uit. Alleen en in het donker is het moeilijk de route te vinden. De her en der geplaatste paaltjes met stukjes zwart/geel geblokt lint mis je snel. Temeer daar de waterdamp van mijn adem - als kleine mistwolkjes in de lichtbundel van mijn hoofdlamp - het zicht belemmert. Glibberend en over de bagger glijdend kom ik de berg af. Door nat en zompig grasland bereik ik via een smal bruggetje het pad tussen de twee plassen. Mijn schoenen en voeten zijn al kletsnat als ik de 3,5km passeer.

Het fietspad is een verademing. Op de vlakke verharde ondergrond herpak ik mijn tempo. Op een ruime 100m voor mij zie ik het schijnsel van een ander hoofdlampje. Dat stimuleert en zet er een tandje bij. Vlak bij de onderdoorgang van de A2 “pak” ik hem. Wat volgt is een crime. Ruim 3,5km in de volslagen duisternis over het talud achter de betonnen geluidswal van de A2. Het is met elke stap op de schuine ondergrond opletten op uitstekende boomwortels en laaghangende takken, terwijl het (minder dan een hazen) paadje bijna niet te zien is. Ik check mijn lampje of hij niet feller kan, maar helaas neen. Na twee keer onderuit gegaan te zijn, gaat de eerder ‘gepakte’ loper op kop. Of ik soms niet op trail schoenen loop, vraagt hij. Neen dus en hij wel. Mijn reguliere hardloopschoenen hebben een vlakke zool en lijken regelmatig wel op skies in de sneeuw; spekglad. Vanwege de noppen onder zijn schoenen loopt nu hij weer weg van mij en daarmee uit het zicht.
Al ploeterend vervolg ik in mijn eentje het parcours. Na enige tijd vraag ik me serieus af waar ik aan begonnen ben. Het is meer wandelen en glibberen dan op een sukkeldrafje lopen op een plek waar ik geen flauw idee van heb waar het is!

Na (volgens mijn sporthorloge) 7 km is het voorbij en duik ik een park in. Tot mijn verrassing zie ik in de verte weer het schijnsel van een lampje. Gas erop en de aansluiting lukt. Een beetje keuvelend gaan we samen verder. Plots staan we voor een hoog ijzeren hek en weten niet hoe nu verder. Zoeken, stukje links en rechts lopen of we het zwart gele lint zien. Niets van dat al. Plots hoor ik mijn ‘maatje’ roepen: hier is het. Ik hoor hem wel, maar zie hem niet. Nadat hij nog eens roept zie ik opeens een lampje ergens omhoog gaan ?!? Door het lopen met verminderde alertheid hadden we alle twee de afslag niet opgemerkt; laat staan de mega heuvel waar we (uiteraard) overheen moesten.

Afijn langzaam komen we weer in bekende omgeving; de onderdoorgang van de A2, nog 6km. Het wordt ook flink drukker. We lopen nu stukken samen op met de 5EM en 5km lopers. Alertheid blijft echter geboden. En dat blijkt ook wel; wij moeten afslaan. Wat volgt is hernieuwd drassig grasland, compleet met een moeras oversteek via een stuk of 6 enkelvoudige loopplanken. Fraai, maar opletten er niet naast te stappen. En zo ploeteren we door richting de finish.
In de verte hoor ik de finish speaker; we zijn er bijna. Maar neen. Eerst weer eens voor de verandering een talud over. Op het smalle paadje is inhalen niet mogelijk, dus rest niets anders dan in ganzenpas achter een gezellig kwebbelend groepje meiden blijven. Zodra het kan toch proberen in te halen, het lukt. In de verte zie ik de skipistes, dus … jawel, nog een keertje over de Nedereindse berg. Het pad kent rotsblokjes voor de verandering; klauteren dus. Omlaag naar de finish is weer één en al bagger en daardoor super glad. Eindelijk, na 16,195km eindelijk over de finish.

Het zit erop. Wat een ervaring! Respect voor de echte traillopers, maar of – al zat ik bij de eerste 30 finishers - dit nou mijn ding is …? Ik denk van niet.

[Tuur]

Leuk om dit relaas te lezen. Ik kom daar weleens met de fiets, woon daar op steenworp afstand.

[Bob]

Mooi verslag!
Dit bevestigt voor mij wel het vooroordeel; Niks voor mij dus. Ik loop sowieso al niet graag in het donker (vandaar mijn verminderde aanwezigheid in dit topic) en onverhard is ook zeker mijn ding niet.

Helaas nogal uit vorm momenteel, met alle korte dagen, kou, sneeuw en wind(chill) van de afgelopen weken, niet meer gelopen.
Gelukkig lijkt het weer wat beter te worden nu. Het schema voor 2019 is inmiddels wat aangepast (Zandvoort 13k volgende maand heb ik geschrapt voor de 1e hieronder)

Mei: Zaanbochtrun 10k
Juni: Marquetteloop 14k
September: Damloop 16k
Oktober: Halve marathon Amsterdam
November: Halve marathon Terschelling (overigens met een toefje trailrun, volgens mij)

[robasto]

... November: Halve marathon Terschelling (overigens met een toefje trailrun, volgens mij)

Als je hier de Berenloop mee bedoelt, dan klopt het wel een beetje. Vlak na de start loop je een stukje door bosjes en tegen het einde over het strand. Tenminste zo was het de eerste jaren. Heb toen 3x meegelopen en genoten.

[Bob]

Eindelijk weer begonnen! Het was dinsdag zowaar eens geen regenachtig, windchill of andersoortig ellendig weer, dus even een rondje polder geweest. Meteen afgeklokt op 5.32 pace over 7km. Niet slecht! Als dit de voorbode van het seizoen is, belooft het nog wat!

Als je hier de Berenloop mee bedoelt, dan klopt het wel een beetje. Vlak na de start loop je een stukje door bosjes en tegen het einde over het strand. Tenminste zo was het de eerste jaren. Heb toen 3x meegelopen en genoten.

Ja, berenloop inderdaad. Een halve, that is, de volledige 42k kan ik nog niet aan.
Ik kom al jaren op Terschelling en ken het parcours dan ook volledig.
Hangt er voor mij wel echt op dat ik dan in topvorm ben; Ik heb al zeer regelmatig hardgelopen op Terschelling (training), en het is gewoon een stuk zwaarder daar; Bospaadjes, strand, altijd wind, maar met name de hoogteverschillen spelen daar sterk mee.

[robasto]

Bennekom Februariloop.

Al een poosje kijk ik naar de loopjes van het zgn. Klauterbrevet programma. Voornamelijk omdat het veelal de wat kleinschaligere- en wellicht mede daarom buiten de regio - wat minder bekende evenementen zijn.

Mijn oog viel op de Februariloop van 9/2 in het Gelderse Bennekom; een bosloop over – hoe kan het ook anders – geaccidenteerd terrein. Het blijkt al de 45e editie te zijn, maar … tevens de laatste. Het organiserende Comité ter Bevordering van Fietstochten en Boslopen (CBFB) houdt namelijk op te bestaan. De huidige bestuursleden van de in 1976 opgerichte Stichting zijn gemiddeld zeventig jaar en hebben geen opvolgers kunnen vinden. Maar, ze willen er nog één keer een feestje van maken. Nou, daar wilde ik dan wel bij zijn.

De startlocatie ligt niet al te ver van de A12 nabij het fraaie kasteel Hoekelum. Er is ruim voldoende parkeergelegenheid in een tweetal percelen grasland voor alle (ouders van) deelnemers aan de Kidsrun, 2, 5, 10 en 21,1 km. Gelukkig heeft het gras een stevige ondergrond en geen veen zoals bij mij in de regio. Erin rijden lukt meestal wel; er weer uit komen is echter een heel ander geval. Het is gezellig druk en rondom de start zie ik een tweetal – geheel in stijl geklede – hofdames die de winnaars van de 2 km. run huldigen.

Binnen in Boerderij Hoekelum reikt men de startnummers uit en in een aantal aanpalende (hotel) slaapruimtes kan een ieder zich verkleden. Het waait buiten tamelijk stevig, maar echt koud is het met 7-8 graden niet; lange tight en een wat dikker shirt met korte mouwen moet kunnen, besluit ik.
Buiten gekomen maar direct eens gaan kijken waar er straks zoal gaan lopen. Het 10 km. parcours waartoe ik besloten heb, is volgens een kaart heuvelachtig en gaat als één grote ronde over de grotendeels halfverharde (bos) paden van boswachterij De Oostereng. Afijn, we gaan het beleven.

Om 11:15 u. valt het startschot en circa 220 man schiet het Hoekelumse bospad op. Na minder dan een kilometer gaan we onder de A12 door en staat er direct al een stuk te wachten van 2,5% stijging. Het valt me op, dat veel lopers kiezen voor het harde zand- i.p.v. het geasfalteerde fietspad. Als je jezelf moet afzetten tegen de ondergrond, dan loop ik toch liefst op iets stevig. Bovenaan gekomen is het een scherpe bocht naar rechts, weg van de A12 en het bos in. Het parcours daalt over een lengte van ruim een kilometer een kleine 20 m. Dat is lekker en kom daarmee weer goed op adem; zo’n klim direct al aan het begin is niet bepaald mijn ding. Het pad gaat over betonplaten. En hoewel mooi vlak voel je de ‘klappen’ in je enkels en kuiten toch wel een beetje. Ook ik kies daarom nu maar voor het half-harde zand. Zo lopen we de achterkant van Bennekom binnen. Na diverse groepjes van aanmoedigend publiek duiken we via de Pr. Bernhardweg weer het bos in. Het is een stuk van ruim 2 km. met een stijgingspercentage van 3,7% volgens mijn sporthorloge. Dit stijgen komt ongeveer overeen met het beklimmen de 35 m. hoge kerktoren in mijn dorp, bedenk ik me. Het gaat weliswaar geleidelijk, maar de bovenbeentjes meldden zich al eventjes.

Tot nog toe kan ik als 60-plusser redelijk meekomen met een ander groepje lopers; een dame van eind 20 begin 30 geeft daar het tempo aan. Ze heeft er een mooi strak tempo van 4:40 a 4:50 min p/km in zitten. En bij het stijgen komt de groep maar een klein beetje boven de 5 min. p/km gemiddeld uit. Zal wel een 'local' zijn die hier wel vaker loopt en traint, houd ik me voor. Want terwijl mijn sporthorloge vrijwel constant een HF van 165 en hoger aangeeft, raak ik toch wel wat vermoeid; bij haar lijkt daar echter nauwelijks wat van te merken te zijn. Ik moet lossen. De groep gaat door zonder mij. ‘k Heb ze daarna ook niet meer gezien.

Ruim de helft van 't parcours zit erop en de waterpost is in zicht. Door de jaren heen heb ik geleerd altijd wat te drinken onderweg; al is het maar een beetje en heb ik geen dorst. Gretig gris ik het aangeboden bekertje weg en neem een slok. Het is steen-en-steen koud water; weg ermee. Opdrinken zal immers zondermeer leiden tot maagproblemen als jezelf zo warm bent. Het parcours daalt en de spiertjes kunnen relatief uitrusten.

De A12 komt weer in zicht en even later lopen we er evenwijdig aan. Aldaar merk ik voor het eerst weer, dat het flink waaide toen ik naar Bennekom reed. Hier krijg ik dan ook de wind gedurende 2 km flink tegen. Het ondertussen met 2 a 2,5% stijgende parcours doet daarbij tevens nog een duit in het zakje.
Na enige tijd zie ik in de verte het tunneltje weer. De weg gaat omlaag daarmee de snelheid iets omhoog. Moet ook kunnen; we zijn er immers bijna, niet waar? Onaangenaam verrast onder het tunneltje doorgekomen zie ik aan de bordjes, dat er nog meer dan 1,5 km. afgelegd moet worden. Op zich niet erg, ware het niet dat het over rul zand gaat met voor de verandering nog eens een kleine 20 hoogte meters.

Op dat rulle zand en later over nat grasland lukt het me niet meer mijn positie vast te houden. Links en rechts gaat een aantal lopers me voorbij terwijl in de verte het geluid van de finish te horen valt. Vooruit, nog 6-700 m. en probeer aansluiting te krijgen bij de twee lopers voor me, zo pep ik mijzelf inwendig op. Hoewel mijn sporthorloge indringend meldt de ingestelde bovengrens van HF 170 te overschrijden, negeer ik het. Ik ben bij ze. Nog een goede 200-250 m. te gaan tot aan de finish. Ook die beide heren gooien het tempo omhoog als ik ze nader. Maar één van de twee staakt die poging als ik bij hem ben. Het wordt een tweestrijd tussen de overgebleven andere loper en mij. Maar op circa 25 meter vóór de meet is zijn pijp leeg en ga ik als eerste van ons trio over de streep; direct op zoek naar een dranghek om even een paar tellen overheen te hangen om uit te hijgen.

Na een paar tellen ben ik weer t mannetje en zoek de andere loper op. We feliciteren elkaar met ons bereikte resultaat. We horen van de speaker dat we bij de groep van de eerste 50 lopers die over de streep kwamen behoren. Het geeft onze inspanning extra glans. Tevreden happen we een Mars en een Milky-way weg die we – samen met een appel - als finishers aangereikt krijgen. En zo gaan we ieder op naar de douches.

Het was een mooi en uitdagend parcours. Heel jammer dat het doek daar nu voor valt na 45 jaar. Het is niet anders. Later kan ik in ieder geval stellen, dat ik nog aan dat parcours met ruim 95 hoogte meters (bijna de Dom toren van Utrecht) door het Hoekelumse- en Bennekomse bos mee heb gedaan.

[yzy]

Tjonge, robasto, wat schrijf je steeds mooie verslagen! Mijn complimenten.
Ik ben zelf niet zo van de georganiseerde loopjes, het is me vaak te druk. Maar ongeveer 200 deelnemers op een 10km parcours is natuurlijk goed te doen.

[Golfer]

Mooi verhaal en prachtige sfeerbeelden. Goed dat je de moeite neemt je blik te verbreden en af en toe wat verderop zo'n loop te doen, zelf beperk ik me tot die loopjes rondom Hilversum. Zo'n end rijden voor 10km en dan die drukte in, vind ik dan weer te veel moeite. Zondags wil ik anderhalf uur lopen maar vandaag zat het er niet in. Het plan was om 8 uur stipt vertrekken want om 10 uur moesten we richting Leeuwarden. Dat eerste werd niets vanwege de regen. Van Leeuwarden ben ik nu terug maar toch schrap ik de training maar. Deed ik nooit toen ik nog de marathons liep. Een training schrappen was er niet bij maar nu ik geen doel heb, wordt dat wat makkelijker. Ik loop de afgelopen twee maanden 4x per week en ca.40 km p.w. Ik word gelukkig weer sneller.

[robasto]

Voor verandering van spijs ben ik gauw geneigd een uurtje te reizen. En ja, voorheen deed ook ik dat voor de toch wel wat langere afstanden. Vaak, heel vaak deed ik bijv. de 30 van Schoorl en trainde daar consciëntieus 4 a 5 keer per week voor.
Daar is een goede 2,5jr geleden een fikse trendbreuk in gekomen. Tijdens proeflopen op een nieuw model hardloopschoen verstapte ik me en brak mijn voet op 2 plekken. Herstel en revalidatie vergde ruim 4 maanden. Pas na die periode kon ik weer heel voorzichtig mijn loopschoenen aantrekken.
Echter, de eerdere gedrevenheid was en is eigenlijk volledig verdwenen; net als overigens mijn duurvermogen, tempo hardheid en snelheid. Weer in de buurt komen van mijn 2:02u PR in Schoorl (30km) of onder het uur op de 7-Heuvelenloop (15km), dat heb ik helemaal los gelaten.
Loop nu 2 a soms 3x p/wk gewoon lekker vrij en puur voor de fun. En zo t land doorkruisend kom en bijna altijd wel oude loop-bekenden tegen. En daarmee staat gezelligheid dus voorop tegenwoordig.

[Bob]

Mooie verhalen weer! Hier ook weer regelmatig aan de slag. Meer dan 3x per week kan mijn lichaam niet aan, maar ik probeer wel een minimum van 2 te houden.
Afgelopen vrijdag met behoorlijke tegenwind (rond de 8 zeker) door de polder geploegd, viel even tegen, maar blij dat ik toch gegaan ben.

[Bob]

Zo, de routine zit er weer in hoor. Afgelopen week al een 10k afgevinkt en afgelopen weekend even een korte 5k in de ochtend gedaan. (Met als conclusie dat ik géén ochtenloper ben, pfff)

[Golfer]

Echt vroeg in de ochtend duurt het bij mij ook minimaal 3 km voordat het ook maar een beetje lijkt te gaan. Je moet ook wat in je maag maar zeker niet teveel.


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk