Het was allemaal wat langer geleden, maar ondertussen worden voorzichtig de nodige 'echte' loopjes weer georganiseerd. Een poosje terug (31/7) was ik nog in Lage Vuursche voor een trail, maar zaterdagmiddag 4/9 was ik afgereisd naar Bunnik voor mijn allereerste wegwedstrijd sinds tijden: Bunniks Mooiste.
Het gekke wil dat ik daar eigenlijk nog nimmer geweest was en dat terwijl enerzijds het praktisch in mijn achtertuin is en anderzijds er zelfs een krater op mars naar vernoemd is . Maar afijn, de A12 afgezakt en vlakbij Brothers de snelweg af op zoek naar de Tolhuislaan om te parkeren. Vandaar zou het slechts een paar minuten wandelen zijn naar het Dorpsplein voor de start. En dat klopte.
Op het plein heerste haast de ouderwetse gezellige drukte als van voor corona. Er was een ijsboer, een wafelbakker, masseurs enz. Als loper moest je echter wel eerst je covid app plus ID laten zien en pas als dat oké was kreeg je toegang tot het 'afgezette' plein om je startnummer op te halen. Dat ging allemaal keurig gedisciplineerd en soepeltjes. Het omkleden kon in een 2x2m tent; bewust klein opdat de mensen er snel weer uitgingen.
Buitengekomen werd ik binnen een paar tellen al aangeschoten door verschillende oude bekenden. Echt gezellig om die medelopers na zo lange tijd weer te zien en te spreken. Ondertussen tikte de klok richting 18:00u, het tijdstip waarop de 12km van start zou gaan. De gezonde wedstrijdspanning kwam na bijna 1,5jr weer naar boven. Goh, wat heb ik dat gemist!
Hoewel het met ca. 20-21 graden niet echt loopweer was, viel het per saldo mee. Als heel snel werd het karakteristiek centrum verlaten en kruiste het de Kromme Rijn. Het riviertje dat vroeger de noordgrens was van het Romeinse rijk, waar nu echter mensen lekker in aan het zwemmen waren. Met het passeren van enkele fraaie landgoederen en het fort ging het allemaal lekker verder onder het verkoelende bladerdak van alle bomen die Rhijnauwen rijk is. Onderweg steeds weer groepjes enthousiast publiek die je (veelal met een biertje in de hand) stonden toe te juichen. Heerlijk.
Met een fikse smile op het gezicht ging het parcours over in een onverhard gedeelte, maar dat was minder dan een kilometer en prima te doen. Voordat ik het wist was ik alweer aan het laatste stukje gekomen van de eerste ronde; langs de provinciale weg niet al te fraai, maar daarna weer de lommerrijke buurten van Bunnik in. Het werd nu echter toch wel tijd om wat serieuzer te gaan hardlopen. 'k Schroefde mijn tempo langzaam steeds een beetje op, hield daarbij mijn hartslag nauwlettend in de gaten en was bedacht op mogelijke 1e signaleren van een toch weer protesterende hamstring.
Het ging lekker. Langzaam rolde ik van achter komend de één na de ander rustigjes op. Neen, echt speren zat er (nog) niet in. Daar ben ik té lang en té serieus geblesseerd voor geweest. Maar met een tempootje van inmiddels 4:50 a 4:45 p/km schuif je toch aardig door naar voren. Terwijl ik gestaagd bezig was met mijn 'opmars' naderde ik een man van midden/eind 20. Naast hem gekomen en voorzichtig er overheen gaande ging hij plots vaart maken. Daarbij liep hij vlotjes 10-15m bij me weg. Daarna zakte hij weer in zodat ik alweer ras in zijn nek aan het 'hijgen' was. Du moment dat ik echter weer naast hem kwam spurtte hij opnieuw weg. Dit herhaalde zich zeker een keer op 5 a 6. 'k Weet niet waar hij mee bezig was, maar zoiets kost bakken energie. Op minder dan 1,5km van de finish ging danook blijkbaar het lichtje bij hem uit: hij moest wandelen.
Bij het naderen van de laatste paar straten voor de finish werd de feest muziek al luider en luider. het pept je op en onbewust pers je er toch nog een volgende versnelling uit op weg naar de meet. Met een enorm gelukzalig gevoel passeerde ik de streep en hoorde daarbij de speaker zelfs mijn naam afkondigen. Achter de finish moest ik eerst even uithijgen alvorens een keuze te maken uit de 3 verschillende smaakjes sportdrank en een lekker appeltje.
Mijn eindtijd? Och, eigenlijk doet er niet echt toe. Na alle blessures van het afgelopen jaar is daar zondermeer een permanente trendbreuk in ontstaan. Nu was het op een paar seconden na gemiddeld 5min p/km. Daar zal waarschijnlijk/hopelijk nog wel een kleine 5 a 10" van afgaan, maar dan heb ik het ook wel gehad denk. Waar het om gaat is dat ik tevreden was. Met een kloeke medaille om de nek wandelde ik voldaan naar mijn auto terug. Van de ruim 700 deelnemers zat ik bij de eerste 100 bleek later.