@ Savelkoul: originele naam, miemke!
@ Jeroen: herkenbaar![]()
Wij hebben een 80cm/90liter aquarium, vorige week een nieuw 1m20 / 300 liter aquarium gekocht welk ik nu aan het inrichten ben
Voor veel mensen zijn vissen niet echt huisdieren. maar vindt het persoonlijk erg leuk (duh!)![]()
idd zuid amerikaans. planten die erin gekomen zijn komen ook alleen in ZA voor.
Komt een groepje van 12 Corydoras in (dwerg panser meerval, bodemvis), dat zijn deze:
en daarna ga ik uitbreiden met andere ZA vissen o.a een groepje van 6-8 Otocinclus (algenetertje), dat is deze:
Een schooltje van 10-15 Thayeria boehlkei (een scholenvis die heel goed "schoolt")
En dan inderdaad nog een dwerg cichlide, waarschijnlijk eentje van de Apistogramma familie, daar ben ik nog niet helemaal uit. Kvin zelf de cacatuoides:
of agassizii wel erg mooi:
![]()
Onze merrie aaltsje is alweer een weekje thuis en ze is bijna weer de oude. De wond waar de tube heeft gezeten is zo goed als dicht. Op de eerste foto staat ze nog in de kliniek en je kan wel zien dat ze net pap heeft gegeten.De tweede is ze weer lekker thuis.
Aise, onze ruin, die nooit wat mankeert, heeft last gehad van een behoorlijk virus. Maar na een kuurtje weer opgeknapt.
Dit weekend afscheid genomen van onze 8e kat; Blues. Blues was met haar zusje Jazz op 16 jarige leeftijd in een asiel achter gelaten. Een vriendin van me heeft ze beide in huis genomen, en na anderhalf jaar moest Jazz worden ingeslapen vanwege nierproblemen. Blues was ook niet de gezondste meer, maar niet terminaal of pijnlijk ziek.
Op een gegeven moment ging ze toch achteruit, en ze wilde haar eigenlijk laten inslapen. Dit was oktober vorig jaar. Ik was het daar niet mee eens, aangezien ze niet echt ziek was, maar vooral lastig: miauwen, naast de bak schijten, onrustig.. We hebben toen besloten dat ze bij ons kwam, als tussen adres, om te zoeken naar een definitieve plaats. Het beestje is inmiddels 19 jaar oud, dus het laatste adres zou ook haar laatste plaats worden. Helaas ging dat grandioos fout. Om de een of andere reden gaven zij het al na 3 dagen op, waarna Blues weer terug naar ons is gekomen.
Hier is ze heel rustig geweest, keurig buiten in de tuin haar behoefte gedaan, rustig op de bank slapen, en graag op schoot. We praten nu over november 2009. Sinds 2 a 3 weken geleden werd ze echter ineens magerder, en at ze minder. Ook drinken deed ze eigenlijk niet meer. In de laatste week heeft ze 2 "aanvallen" gehad, waarbij ze compleet 'out' ging. Lijfje slap, ogen open, alles laten lopen. Na 3 of 4 minuten werd ze dan weer wakker en langzaam aan ging alles weer functioneren.
Ondertussen werd ze steeds magerder, en alle pogingen van €4/blikje voer (150gr!), verse vis, gekookte en gepureerde kipfilet, force-feed met water en top-voer hielpen eigenlijk niets. Het lijfje was gewoon op.
Vrijdagavond is ze op de bank ingeslapen. M'n moeder heeft de hele avond bij haar gezeten, en toen ze even op stond om wat te pakken begon Blues vrij snel te schreeuwen, en in paniek met de pootjes om zich heen te grijpen.. M'n moeder is direct terug gegaan, waarna Blues weer kalm werd. Nog geen 10 minuten daarna was het afgelopen: steeds langzamer ademen, tot het uiteindelijk niets meer was. Eigenaardig om te zien dat ze echt die geruststelling nodig leek te hebben, ze wilde niet alleen zijn. Onderstaande foto is zo'n 10 minuten na overlijden, ze is zo ingeslapen.
Ik heb er geen moeite mee dat ze overleden is. Het beestje zou 1 april (ja, echt) 20 geworden zijn, en met al haar kwaaltjes en geschiedenis is dat een meer dan respectabele leeftijd. Ik ben blij dat we haar een laatste half jaar van vrede en rust hebben kunnen geven, en dat er nog echt van haar gehouden is (ja, ze wordt nu al gemist, nadat ze maar 5 maandjes hier geweest is).
Het enige dat me dwars zit, is dat ze volgens mij zelf nog niet wilde gaan: ze bleef maar vechten om wat hapjes eten/drinken naar binnen te krijgen, reageerde blij op zonlicht, gitaarmuziek van m'n broertje, en heel blij met aandacht: meteen op schoot, proberen te spinnen, heel zwak kopjes geven.. Het lichaampje vond echter wat anders, en dat is imho toch jammer.
Al met al heb ik geen spijt van het verhaal: Blues wordt gemist.
Brr ... wat zielig! Maar wel een zeer respectabele leeftijd!
Sterkte met het verlies Stephan!
Ach gut, wat een verhaal. Vind dat jullie alles hebben gegeven voor het beestje. Ik weet zeker dat ze er dankbaar voor was.
Beter zo in de armen van je moeder waar ze haar laatste echte thuis had dan zomaar ergens.
Dieren verliezen blijft hard, je went er eigenlijk nooit aan. Sterkte!
Shit man, krijg er idd ook vochtige oogjes van..